Edo heeft een droom en een ambitie. Hij is zijn #project2NK traject ingegaan met volle overtuiging. Zijn manier, zijn keuzes, zijn zelfgekozen mensen om zich heen. Anders durven te zijn, zich bij zichzelf blijven, divers trainen en vooral groots denken.
Dat traject van voorbereiden, zweten, afzien, pijn lijden, structuur, veel uren maken en vooral zich niet laten afleiden door alle prikkels van buitenaf ligt nu achter hem. De basis is gelegd, hierop wordt het nu zaak om het uit te rollen naar wedstrijd ritme, de races, de tijden zetten op de afstanden op weg naar het plaatsen voor het NK.
De wedstrijd kalender is uitgeplozen en de dagen geblocked in de agenda’s. Welke races zijn het die er tot doen, welke kunnen we gebruiken om wedstrijd ritme op te doen.? Starten, technisch rijden, voelen en weten waar verbeteringen zijn. Zo gaat zijn weg nu. Knoeperhard doortrainen en de wedstrijden rijden. De eerste meters op de Jaap Edenbaan in de regen zijn een feit, 1000m met een super slechte start, herpakt en uiteindelijk zijn PR aangescherpt Een 3000 meter waarin stabiliteit en vechtlust de belangrijkste winstpunten waren. De eerste meters op het buitenijs, met de strijd der elementen presteren beloofd wat. De kop is er af, zeker niet ontevreden!
Maar als je aan de start staat, geconcentreerd, met focus en je doet nog niet heb je een hartslag van 180, je wilt winnen, goed rijden en ten koste van alles laten zien dat je er alles aan gedaan hebt. Dat zijn de momenten waarin het moeilijkste aspect van het bedrijven van wedstrijd sport optimaal moet werken. Afsluiten van alles en iedereen. Je programma draaien, niets of niemand kan je hier van af houden. Je bent egoïstisch, alleen maar met jezelf bezig, niets maar dan ook niets kan je afleiden. Compleet afgesloten van alles en iedereen, de startstreep in het vizier, rechts staat de starter, het startpistool in de lucht. Nog even…Jij wacht op de startprocedure, zakt in, het schot en je bent weg. Zo is het anders niet.
NSK trainings wedstrijden in Enschede
Afgelopen zondag reis je af naar de IJsbaan in Enschede, het NSK (Nederlandse Studenten Kampioenschap) staat op het programma, meepakken om wedstrijd ritme te krijgen en een mooie testcase om op ‘snel‘ ijs de tijden nog scherper te zetten. Op het programma staan een 1000m en 5000m. Bij deze wedstrijd wordt je begeleid door Suzanne als coach en Rigt coached je op het ijs. Je hebt er zin, bent er klaar voor en kijkt uit naar de meters. Alles is in orde, alle randzaken geregeld, alleen nog de uitvoering, knallen op het snelle ijs.
Een compleet ander scenario
Dat wordt het vandaag. Een mooi leerproces waar je mentaal zeker grote stappen mee maakt. Zaken die je maar één keer overkomen, gebeurtenissen die je niet helemaal in de hand hebt, keihard aankomen maar waardoor je ook sterker wordt. De 1000m, top tijd waarin er ruim 10 sec van je PR af zijn, alles leek te kloppen. Alleen die start, wat gebeurde daar nou? Keurig klaarstaan in een kwartet start, de buitenbaan hebben en in de rit voor jou, start er maar 1. Wachten dus. concentreren, … roept de starter dat je naar voren moet? Hoezo, ik moet pas de volgend rit, negeren dus denk je, maar de starter blijft vragen, je twijfelt, wat moet je doen? Je maakt een keuze en gaat, waarom, de spanning, een verandering in je programma, je weet het niet, maar het gebeurd. Het schot klinkt en je rijd een prima race, dik tevreden over de tijd. Maar de jury haalt je van de lijst, gestart in de verkeerde rit! Geen protest mogelijk, tevreden zijn met je tijd en doorpakken, op naar de 5000m.
Mentaal ben je er best ziek van, je moet jezelf weer opladen en focussen, terug in de juiste flow komen, nieuwe uitdaging voor de boeg. Suzannen en Rigt helpen je hierbij, als team de teleurstelling verwerken en doorpakken. Je staat aan de start, het voelt goed, draait je programma en sluit je weer voor iedereen en alles af. Je wilt ook nu niets liever dan alles eruit halen, alles geven en niets laten liggen. De start is goed, je vindt de snelheid en concentreert je op het stabiel vlakke schema waarbij de rondetijden sneller moeten aan het eind. Rigt coached je van het ijs, motiveert en houd je precies op de hoogte hoe het gaat. Maar dan komt de rijden uit het andere kwartet dichterbij, met een hogere snelheid is hij aan het jagen op je. Bij het uitkomen van de bocht haalt hij je in. Je schrikt niet, maar het doet wel iets met je, de concentratie is er even af, verstoord zeg maar. Je bent het even kwijt. Dan gebeurd het, je duikt aan het eind de bocht weer in maar vergist je in de juiste. Het duurt even voor je het door hebt? Hoe kan je het doen, schiet er door je hoofd, alles voor niets. Een menselijke stomme fout die je niet mag maken ( maar het gebeurd de beste ook wel eens ) maar daar heb je geen enkele boodschap aan. Het is verpest, een DQ achter je naam op het bord, voor niets, wat een teleurstelling.
De grootste tegenslagen eigenlijk je mooiste groei momenten.
Dat moet je er van leren en accepteren dat je dit gebeurd is. Dit gebeurd je nooit meer. Je neemt risico’s, verlegd je eigen grenzen omdat je zo gemotiveerd bent om te willen slagen. Getuigd dat je wel een mens bent die fouten kan maken. Zie het als een leerfase, een moment waarin dingen gebeuren die je nog scherper maken, je het een doel, dat je met beide handen aangegrepen hebt. Dan kan je deze fase ook aan. De weg is nog lang, de kansen komen nog.
Comment