Zo bijzonder en bizar tegelijk, maar zeker intens

Het avontuur schaatsen op zeeijs

Oké ruim 9 maanden later, denk dat ik het nu wel kan. Mijn verhaal over Lulea 2019, mijn bijzondere avontuur, prachtig aanvontuur met een lach en zeker een traan. Met trotsheid, intens verdriet en euforie wat juist zo dicht bij elkaar ligt. Leven is keihard, rauw en puur en komt zeker niet zoals gepland.

Hoe te beginnen, ….

04:00 de wekker gaat, Memmeth de taxibaas komt me over een half uur ophalen om me op schiphol af te zetten. Alles staat klaar, rugtas, boardig pas, koptelefoon en een enorme dosis energie. Schaatsen zijn al onderweg met Bram en Renz die een roadtrip maken met alle spullen naar Lulea. Kleding voor een koud avontuur in de tas, goggle, handschoenen, thermo’s etc. genoeg om de temperaturen van de komende week ( -30C) te weerstaan! Super veel zin in. Soepele vlucht naar Stockholm met een overstap voor de resterende 1500km naar Zweeds lapland, net onder de poolcirkel in de laatste stad die daar nog is Luleå. De speeltuin voor de komende week. Met in mijn achterhoofd de afgelopen periode met mijn vader, die aardig wat voor zijn kiezen heeft gekregen en het randje wel van heel dichtbij heeft gezien, maar zeker ook zijn woorden van ‘Natuurlijk moet je gaan, ik ben er weer bijna helemaal bij, weekje aansterken en dan is de oude baas er weer helemaal en volgend jaar ben ik er bij in Luleå, als je dat maar weet!’ had ik een vorm van rust om te gaan.

Je hebt winter in Nederland en winter in Zweden, oftewel hier staat alles dus echt vol aan, sneeuw, extreme temperaturen, droge lucht, zon en vooral veel ijs. Zeeijs, de Baltische zee, brak water is bevroren vanaf Oktober tot April en bereikt diktes van 1 tot 1,5 meter, knoeper hard zwart onderhouden ijs. Wat een vooruitzicht om hier vrijdag 200+ km te gaan schaatsen en de rijders hier te mogen en kunnen begeleiden. Verdoofd en vol energie de eerste dagen verkennen, trainen, genieten en vooral weg van alles in complete rust schaatsen. Is er mooier…. ?

Ik heb wel dagelijks contact met de oude baas, wat trouwens super geregeld is in Zweden, overal bereik, midden op zee gewoon, in de stad overal is het top. Misschien nog wel het beste wat me daar is overkomen die week. Oude baas gaat vooruit, maar heeft ook een terug val op de woensdag. Hier kom ik via Ria achter, omdat de baas eigenlijk niet wilde dat ik dat wist, ging wel over zei hij, “laat die jongen nou met rust, laat hem zijn ding doen!” Maar als ik hem aan de lijn heb en hem via FaceTime zie, is dat minder waar dan hij aangeeft. Kak, sta ik dan ruim 2500 km van huis. Terugkomen is niet 1,2,3 geregeld vanuit hier. Zoeken en bellen voor een optie, resulteert in een potentiële optie voor vrijdag avond laat op de stewardess stoel naar Stockholm, maar zeker is dat nog niet. Donderdag spreek ik hem weer vanuit de stad, hij is opgewekt, maakt grapjes en geeft nog even de opdracht om voor moeders wat te doen straks als ik er weer ben, iets met afdrukken van beelden.

Vrijdag ochtend 0600 het ijs op, -24C, windstil en een prachtig vooruitzicht voor de tocht, de eerste rijders gaan van over een klein half uur van start en ik stuur de oude baas nog even een beeld van het ijs vanmorgen, is hij er toch al een beetje bij.

Trots dat ik het kan delen met hem, het schaatsen wat ik van hem geleerd heb, Luleå laten zien waar we het zo vaak over hebben gehad, natuurijs in optima forma en misschien geven deze beelden nog wel een boost energie die hij nodig heeft om weer de oude te worden. 0630, de eerste groep rijders vertrekken voor hun avontuur, rust, kou, prachtig zwart ijs, minimale scheuren en eigenlijk een bijna perfect scenario om te starten. Een ronde van ruim 10km ligt op hun te wachten, van Noorderhaven naar Zuiderhaven, dan de zee op richting het eiland en weer terug richting de stad op een ruime baan tussen de sneeuw, weids en groots… Het schaatsen gaat super, makkelijk en ontspannen draai ik de rondes, sluit aan bij de rijders, zorg dat ze voldoende eten en drinken en motiveer ze om er vooral van te genieten vandaag!

0900, waarom weet ik niet, maar in Zuiderhaven is er dan een momentje dat even stil sta en mijn telefoon pak, die verstopt zit onder de vele laagjes kleding om niet te koud te worden en zodoende de batterij bespaar. Hij gaat af, FaceTime gesprek met Ria, pa gaat heel slecht, hij wil je spreken en zien nu! Sta ik dan helemaal alleen, randje Poolcirkel en de oude baas vraagt “Gaat het goed daar? Hoe is het ijs? Ben je aan het genieten? en zijn ze trots op je? .. zeker pa! “Peet, heb het moeilijk en weet niet of ik het red tot maandag, vindt je het goed dat ik ga?! Laat je me nog even een stukje schaatsen zien? …” Bamm die komt even binnen! “Natuurlijk pa, en dat schaatsen doe ik meteen .. !, “ ik schaats samen met hem een stukje richting de stad, richting de kraan van Luleå, die hij volgend jaar zo graag van dichtbij wil zien.

Die paar minuten worden uiteindelijk de laatste minuten dat wel elkaar spreken en zien. Hij heeft de zelfde vraag aan mijn broer gesteld, hij is er klaar mee, het gaat niet meer. Hij verlangt naar de rust en met de juiste medicatie komt hij in een diepe slaap, zonder pijn waaruit hij niet meer ontwaakt. Hij overlijd die zelfde dag, 86 lentes jong, mooi en bijzonder mens, eentje met altijd een lach en de eeuwige positieve instelling, mijn vriend, mijn pa!

Mijn afscheid samen was puur, hard en intens maar voor ons beide eigenlijk zo mooi, voor zover het mooi kan zijn. Het geeft me een boost energie van heb ik jou daar, hoe bizar dat ook voelt. Deze tocht, deze meters op het ijs vandaag zijn voor jou maatje! Ik deel mijn boost energie aan elke rijder die het vandaag nodig heeft, zorg dat ze het allemaal halen en bereik om 1800 na ruim 200+km met Aafke de finish. Aafke heeft haar doel van 100+km gehaald, een doel waar we samen aan gewerkt hebben in de afgelopen maanden is geslaagd! Hoe mooi is dat, hoe bizar is dat zo binnen een tijdsbestek van een kleine 12 uur op zeeijs. De euforie en het verdriet gaan hand in hand.